Zorg die verder kijkt dan de diagnose
In de oogheelkundige praktijk zien we dagelijks mensen bij wie de medische behandelmogelijkheden zijn uitgeput. Maar wat gebeurt er daarna? Voor de patiënt begint op dat moment vaak een nieuwe realiteit: leven met blijvende visuele beperkingen. Juist dan is een tijdige doorverwijzing naar een low vision spreekuur van grote waarde. Bij Beter Zien – Revoir helpen we mensen niet alleen beter te zien, maar ook beter te leven. In deze blog leest u wat een low vision spreekuur inhoudt – en waarom uw patiënt u er dankbaar voor zal zijn.
Wat is een low vision spreekuur?
Een low vision spreekuur is bedoeld voor mensen die ondanks een bril, contactlenzen of medische behandeling onvoldoende zicht hebben om goed te functioneren in het dagelijks leven. Denk aan mensen met maculadegeneratie, glaucoom of andere oogaandoeningen die leiden tot blijvende visusbeperkingen.
Tijdens het spreekuur brengen onze low vision specialisten in kaart wat het zichtprobleem betekent voor het dagelijks functioneren. Vervolgens bieden we voorlichting, hulpmiddelen, training en advies op maat – altijd met als doel de zelfstandigheid en kwaliteit van leven te verbeteren.
Voor wie is het low vision spreekuur bedoeld?
- Patiënten die zijn ‘uitbehandeld’ in medisch opzicht, maar in hun dagelijks leven vastlopen.
- Mensen die moeite hebben met lezen, koken, televisie kijken, computeren of sociale activiteiten.
- Iedereen bij wie het zicht beperkt is en waar bijzondere optische hulpmiddelen van meerwaarde kunnen zijn.
Waarom doorverwijzen als oogarts?
Voor u als oogarts is het waardevol om te weten dat de zorg voor uw patiënt hier niet eindigt. Een verwijzing naar het low vision spreekuur:
- Biedt perspectief waar de medische behandeling ophoudt;
- Verhoogt de tevredenheid en het vertrouwen van de patiënt;
- Vervult een belangrijke rol in het bieden van zinnige en passende zorg.
Een quote van een patiënt:
“Ik dacht dat het klaar was, dat ik alles kwijt was. Maar dankzij het low vision spreekuur kan ik mijn krant weer lezen, boodschappen doen, en zelfs de trein pakken. Dat had ik nooit gedacht.”
– Mevrouw de Vries (77), patiënt met leeftijdsgebonden maculadegeneratie